Zespół objawów klinicznych, wywołanych brakiem przytarczyc lub niedostateczną biosyntezą biologicznie czynnego PTH. Najczęstszą przyczyną niedoczynności przytarczyc jest wycięcie lub uszkodzenie tych gruczołów w czasie strumektomii, podczas naświetlań promieniami Roentgena itp. choroba może być również następstwem ostrych urazów szyi, stanów zapalnych toczących się w tarczycy, wrodzonego braku przytarczyc lub procesów autoimmunologicznych. Obraz kliniczny charakteryzuje się występowaniem objawów tężyczki jawnej lub utajonej, równoważników tężyczkowych oraz zmian troficznych różnych narządów. Wśród innych objawów należy wymienić uczucie stałego znużenia i zmęczenia, stany lękowe i wzmożone napięcie oraz osłabienie pamięci. Wystąpienie niedoczynności przytarczyc we wczesnym dzieciństwie może być przyczyną niskiego wzrostu oraz niedorozwoju umysłowego. Przebieg choroby może mieć charakter ostry lub przewlekły. Poszczególne objawy mogą w ogóle nie wystąpić przy podaży dużej ilości witaminy D lub u osób, przebywających w okolicach o dużym nasłonecznieniu. U chorych prawidłowo leczonych rokowanie jest na ogół korzystne. Nieleczona lub niedostatecznie leczona niedoczynność przytarczyc może być przyczyną nieodwracalnych zmian w mózgu i innych tkankach miękkich.
Niedoczynność przytarczyc
