Podobnie jak zaburzenia stresowe należą do grupy zaburzeń nerwicowych, trwają jednak dłużej. Są to zakłócenia czynnościowe, czyli pojawiające się bez uchwytnych ( w badaniach dodatkowych) zmian w mózgu. Zaburzenia lękowe mogą poważnie zakłócać funkcjonowanie rodzinne i społeczne chorego. Częściej występują u kobiet, a ich początek ma miejsce w wieku 20-30 lat. Zaburzenia te są reakcjami organizmu na różne zagrażające mu niebezpieczeństwa. Jeśli źródła owych zagrożeń są znane i konkretne, mówi się o strachu, jeśli trudne do sprecyzowania – o lęku. Można określić go jako obawę, że stanie się coś niedobrego. Objawy mogą wystąpić w postaci uogólnionej (najczęściej), napadów lęków (lęk paniczny) i fobii. Zaburzenia lękowe uogólnione dominują wśród zaburzeń lękowych. Cechuje je uporczywy, przewlekły lęk, trwający zwykle kilka miesięcy. Pojawia się: niepokój, poczucie zagrożenia, problemy ze snem i koncentracją, bóle głowy, potliwość, biegunki. Lęk paniczny należy do najpoważniejszych zaburzeń lękowych. Silnie upośledza funkcjonowanie społeczne i sprawność fizyczną. Część chorych nadużywa alkoholu, podejmuje próby samobójcze, cierpi na depresję. Napad lęku panicznego rozpoczyna się nagle i nie jest możliwy do przewidzenia. Natomiast fobie polegają na tym, że w określonych sytuacjach lub w czasie kontaktu z określonymi przedmiotami występuje silny lęk, którego nie można kontrolować i nie ustępuje on pod wpływem racjonalnych wyjaśnień i argumentów.
Zaburzenia lękowe
