Nowotwór, który wywodzi się z komórek plazmatycznych (plazmocytów) szpiku. Rozsiewa się pod postacią mnogich guzowatych ognisk po całym kośćcu, szczególnie licznie w kościach pokrywy czaszki i kościach miednicy, widocznych na zdjęciach rtg jako ostro wycięte okrągłe ubytki. Etiologia nie jest znana. Obraz chorobowy zależy od rozrostu plazmocytów, powodujących osteolizę, „wyparcia” utkania szpiku i nacieków w narządach, jak również od samego białka szpiczakowatego. Początek choroby jest podstępny, dlatego rozpoznanie zostaje ustalone zwykle późno. Szpiczak mnogi występuje zwykle u osób powyżej 40 roku życia. Do objawów klinicznych należą: osłabienie, niedokrwistość, silne bóle kostne, patologiczne złamanie kości, możliwa skaza krwotoczna, bardzo przyspieszony OB (powyżej 100 mm/h), zwiększona ilość białka w osoczu (80-190 g/l), obecność białka tzw. monoklonalnego. W szpiku odnotowuje się znacznie podwyższony odsetek plazmocytów. Badanie moczu wykazuje w połowie przypadków białkomocz i dodatnią próbę koagulacyjną na tzw. białko Bence-Jonesa, które odpowiada wolnym lekkim łańcuchom. Przebieg choroby jest zazwyczaj niepomyślny, w późnym wieku może być stosunkowo łagodny. Leczenie promieniami rentgenowskimi lub skojarzone z chemioterapią.
Szpiczak mnogi
