Choroba ta polega na braku akomodacji wzroku u osób starszych. Z wiekiem soczewka twardnieje, jej elastyczność zmniejsza się punkt bliży wzrokowej coraz bardziej się oddala. Wreszcie przychodzi moment, kiedy nie możemy widzieć dokładnie drobnych przedmiotów z bliska. Czytanie z normalnej odległości, tj. około 30 cm przed okiem, staje się utrudnione. Drobny druk zaczyna się zmazywać, zwłaszcza przy gorszym oświetleniu. Zauważamy, że aby dobrze widzieć, odsuwamy książkę coraz dalej od oczu. Takie objawy u osób o oczach miarowych zwykle zjawiają się około 40. roku życia i są spowodowane pewnym niedoborem akomodacji, występującym już zwykle w tym wieku. Przy występowaniu tych objawów spotykamy się z różnymi reakcjami. Część osób traktuje ten stan jak skutek przemęczenia wzroki i uważa, że najlepszym wyjściem z sytuacji jest „oszczędzanie wzroku”. Ogranicza się wykonywanie pracy wymagającej wysiłku wzrokowego do najniezbędniejszych czynności, zarzuca się prawie całkowicie czytanie. Inną reakcją na wystąpienie wyżej wymienionych objawów jest przerażenie – obawa przed chorobą prowadzącą do stopniowej utraty wzroku. Wiele wreszcie osób zdaję sobie sprawę, że noszenie okularów usunęłoby dolegliwości, nie może się jednak na to zdobyć, uważając okulary za pierwszy widoczny objaw starości i odsuwając moment ich założenia możliwe jak najdalej, kosztem powstrzymywania się od czytania, znużenia po pracy, bólów oczu, a niejednokrotnie bólów głowy.
Starczowzroczność
