Mimowolne skurcze przeciwstawnych grup mięśniowych, co prowadzi do mniej lub bardziej rytmicznych naprzemiennych ruchów w poszczególnych stawach lub ich grupach. Występuje rodzinnie, jako jedyny objaw patologiczny. W połowie przypadków drżenie pojawia się jeszcze przed 20. rokiem życia. Opisano jednak przypadki, w których choroba pojawiła się po 50. roku życia, a nawet po 80 r. ż. Najczęściej występuje drżenie w kończynach górnych. Następne miejsce, co do częstości zajmuje głowa i żuchwa. Drżenie warg, języka, kończyn dolnych i innych części ciała zdarza się rzadziej. Zwykle pojawia się podczas ruchu dowolnego (drżenie kinetyczne) lub utrzymywania kończyny w pewnym położeniu (drżenie postawne). Niekiedy jednak drżenie jest i wtedy, gdy kończyna znajduje się w spoczynku (drżenie spoczynkowe). Drżenie zwykle nasila się w miarę zbliżenia kończyny do celu. Ruchy proste wykonywane z dużym wysiłkiem raczej zmniejszają drżenie, natomiast ruchy precyzyjne zwykle je nasilają. Choroba często cechuje się regularnością i tym różni się od dużych i nieregularnych wychyleń w niezborności pochodzenia móżdżkowego. Częstość drżenia wynosi zwykle około 9 uderzeń na sekundę, jest przeważnie drobnofaliste. Przeważnie nie jest postępujące i nie powoduje niezdolności do pracy.
Drżenie samoistne
