Skrobiawica

Następstwo ciężkiego zaburzenia przemiany materii białkowej. Skrobiawica charakteryzuje się obecnością w ustroju nieprawidłowego kompleksu białkowo-węglowodanowego, który gromadzi się miedzy ściankami najdrobniejszych naczyń krwionośnych, a przylegającymi do nich komórkami. Krzepnące masy amyloidu wywołują trwały, wzmagający się stale uścisk i zanik miąższu danego narządu. Rozróżnia się postać pierwotna i wtórną – towarzyszącą przewlekłym odczynom zapalnym. Klinicznie skrobiawica przejawia się przede wszystkim pod postacią nerczycy z białkomoczem i stopniowo narastającą niewydolnością nerek. W zależności jednak od umiejscowienia nacieczeń (serce, wątroba, tchawica, oskrzela, przewód pokarmowy, skóra, oczy itd.) może się manifestować również innymi objawami. Choroba dotyczy najczęściej śledziony, nerek, nadnerczy i wątroby. Są to zmiany nieodwracalne. Przyczyną skrobiawicy są niektóre przewlekłe, wyniszczające choroby, jak gruźlica, kiła, nowotwory, białaczki i przewlekłe stany ropne, a przede wszystkim gościec przewlekły postępujący. W rozpoznaniu choroby decydujące znaczenie ma badanie bioptyczne błony śluzowej dziąseł lub odbytnicy oraz wynik próby z czerwienią Kongo. Leczenie skrobiawicy powinno być przede wszystkim przyczynowe. Rokowanie zależne jest do lokalizacji złogów amyloidowych oraz rozległości zmian.