Jest następstwem różnych chorób układu moczowego, które trwale uszkadzają nerki i ograniczają ich sprawność. Jej główną przyczyną jest przewlekłe kłębuszkowe zapalenie nerek i przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek. W przewlekłej niewydolności nerek wyodrębnia się trzy okresy: wstępny, poprzedzający trwałe uszkodzenie nerek, okres z wyrównaną retencją i okres niewydolności. Uszkodzenie nerek nie od razu ujawnia się upośledzeniem ich czynności. Na początku stwierdza się jedynie patologiczne wyniki nerkowych prób czynnościowych. Okres drugi, wyrównanej retencji, charakteryzuje się utrzymaniem nadal prawidłowego stężenia związków azotowych we krwi, dzięki uruchomieniu mechanizmów wyrównujących. Początkowo duży wielomocz stopniowo zmniejsza się, w miarę jak nerki trącą zdolność rozcieńczania. Ilość moczu w tym okresie zmniejsza się. Zmniejszona diureza z równoczesną izostenurią prowadzi do zatrzymania w ustroju związków chemicznych, które powinny być wydalane przez nerki. Dotyczy to przede wszystkim mocznika i kreatyniny. Chory znajduje się w trzecim okresie niewydolności, czyli mocznicy. Objawy kliniczne nasilają się wraz z rozwojem choroby: utrata wagi, osłabienie, odwodnienie, obrzęki, przyspieszony oddech, utrata łaknienia, nudności i wymioty, niesmak w ustach, szorstkość i swędzenie skóry, drżenie włóknikowe mięśni, śpiączka mocznicowa, w której następuje śmierć. Leczenie przewlekłej niewydolności nerek uzależnione jest od okresu choroby.
Niewydolność nerek przewlekła
