Rakowiak

Jest nowotworem o niewielkim stopniu złośliwości, rozwijającym się z jelitowych komórek, zawierających ziarnistości charakterystycznie barwiące się chromem lub solami srebra. Komórki srebrnochłonne znajdują się w obrębie jelit, szczególnie w kryptach Lieberküna, w oskrzelach, w pęcherzyku żółciowym i w przewodach trzustkowych. Większość rakowiaków występuje w końcowym odcinku jelita krętego, w kątnicy oraz w wyrostku robaczkowym. Rakowiaki rozwijają się zwykle w formie niewielkich żółtawych podśluzówkowych zgrubień i nie wywołują upośledzonej drożności jelit. Charakteryzują się małym stopniem złośliwości i bardzo wolnym wzrostem. Jeśli dają przerzuty, to najczęściej znajduje się je w wątrobie. Rzadziej spotyka się je w innych narządach, np. w płucach, trzustce, śledzionie, jajnikach, nadnerczach lub w postaci osteoplastycznej w kościach. Rakowiaki najczęściej są źródłem nadmiernej produkcji serotoniny, bradykininy i histaminy. Zespół rakowiaka charakteryzuje się napadowym występowaniem zaczerwienienia twarzy, gwałtownej biegunki, stanów bronchospastycznych, zwiększonego wydzielania serotoniny oraz uszkodzeniem zastawek prawej połowy serca. Rozpoznanie w pełni rozwiniętego zespołu rakowiaka można ustalić w oparciu o charakterystyczny zespół objawów klinicznych. Leczenie: farmakologiczne lub zabieg chirurgiczny.