Pęcherzyca

Pęcherzyca

Obejmuje grupę przewlekłych chorób pęcherzykowych skóry, bez towarzyszących zmian narządowych oraz objawów ogólnych. Na podstawie morfologii i przebiegu wyróżnia się kilka odmian klinicznych pęcherzycy: zwykła, rumieniowata, bujająca, liściasta, opryszczkowata. Wspólnymi cechami wszystkich odmian jest występowanie akantolizy, czyli przerwania łączności między komórkami warstwy kolczystej, co skutkuje pojawieniem się wolnych przestrzeni, które wypełniają się płynem – w ten sposób powstaje pęcherz. Komórki akantoliczne przybierają kształt okrągły, mają duże, niekiedy nieprawidłowe jądra. Akantolizę można wykryć w teście cytologicznym Tzanka, który stanowi ważne kryterium diagnostyczne. Etiologia choroby nie jest znana. Najbardziej prawdopodobne jest tło wirusowe pęcherzycy brazylijskiej. Patogeneza jest prawdopodobnie autoimmunologiczna, za czym przemawia występowanie we wszystkich postaciach klinicznych autoprzeciwciał skierowanych przeciw substancji międzykomórkowej naskórka. Czynnikami prowokującymi w niektórych przypadkach są: leki, światło słoneczne (głównie w pęcherzycy rumieniowatej), jak również oparzenia. Zmiany pęcherzykowe mogą wystąpić pod wpływem czynników prowokujących, głównie u osób skłonnych do odczynów autoimmunologicznych, np. reumatoidalne zapalenie stawów, autoimmunologiczne zapalenie wątroby. Prognoza we wszystkich rodzajach pęcherzyc jest niepomyślna, choć od czasu stosowania kortykosteroidów, czas przeżycia wielokrotnie się zwiększył.

Oceń: 3/5 z 1 ocen
Udostępnij:

Dodaj komentarz