Choroba zapalna, która toczy się głównie w mięśniach szkieletowych. Etiologia choroby nie jest znana. Wyróżnia się dwa maksima wiekowe pojawiania się zapalenia wielomięśniowego: między 10. a 14. rokiem życia oraz po 50. roku życia. W przypadkach typowych kobiety chorują dwa razy częściej niż mężczyźni. Przypadki zapalenie wielomięśniowego w przebiegu choroby nowotworowej stanowią 15-25% wszystkich przypadków. Najważniejszym objawem klinicznym jest osłabienie siły mięśni w proksymalnych partiach kończyn dolnych i górnych, Dotyczy to 70% chorych i zaczyna się zwykle od mięśni obręczy biodrowej i ud, aby potem objąć obręcz barkową. Osłabienie mięśni obejmować może także mięśnie karku, gardła i krtani, prowadząc do trudności w uniesieniu głowy z poduszki, zaburzeń połykania i afonii. Do ważnych objawów należą zmiany obrzękowe i zapalne skóry. Obrzęk skóry i tkanki podskórnej może maskować postępujące zaniki mięśni. Skóra jest zwykle zaczerwieniona i obrzękła w obrębie czoła, oczodołów, szyi, okolicy łopatek, tułowia i ramion. Zaczerwienie na twarzy może układać się w formie skrzydeł motyla. Przyjmuje się, że leczeniem z wyboru jest kortykoterapia. Najpóźniej cofają się zmiany skórne. U dzieci choroba przebiega zwykle jednofazowo, zaś u dorosłych możliwe są ponowne zaostrzenia.
Zapalenie wielomięśniowe
