Dotyczą zazwyczaj dolnej 1/3 podudzi. Powstają najczęściej na tle zaburzeń troficznych związanych z zespołem żylakowatym, są częstsze u kobiet i u osób w starszym wieku. Owrzodzenia związane z zaburzeniami żylnymi są poprzedzone zastojem w krążeniu żylnym z początkowym obrzękiem, a później ścieńczeniem skóry, wynaczynieniem i odkładaniem się barwnika krwi w tkankach. W tak zmienionej skórze owrzodzenia wytwarzają się stopniowo, powiększają się poprzez postępujący obwodowy rozpad. Cechy morfologiczne owrzodzeń są bardzo różne w zależności od głębokości i szybkości szerzenia się. Najczęstszym umiejscowieniem jest przyśrodkowa i przednia powierzchnia dolnej części podudzi, zwłaszcza okolice kostek. Czas trwania jest szczególnie długi, wielomiesięczny lub wieloletni, a owrzodzenia ustępują z pozostawieniem blizn. Istnieje skłonność do nawrotów pod wpływem urazów mechanicznych, zarówno w skórze uprzedni nieobjętej owrzodzeniami, jak i w obrębie blizn. Owrzodzenia pochodzenia tętniczego powstają nagle w skórze niezmienionej troficznie i cechują się znaczną bolesnością. Leczenie miejscowe polega na stosowaniu aerozoli odkażających, okładów odkażających, gdy pojawia się obfita wydzielina ropna, maści z antybiotykami oraz azotanu srebra w przypadku przerosłej ziarniny. W leczeniu przyczynowym stosuje się zabiegi chirurgiczne usunięcia żylaków po zagojeniu owrzodzenia oraz leczenie operacyjne lub zachowawcze zmian w układzie tętniczym.
Owrzodzenia kończyn dolnych
