To obawa przed znalezieniem się na otwartej przestrzeni, a także w tłumie lub w miejscu, gdzie nie ma bliskiej osoby do udzielenia pomocy. Chory obawia się wyjścia z domu, przebywania w miejscach publicznych, podróżowania. Uważa on takie sytuacje za niebezpieczne i zagrażające jego życiu. Dlatego stara się ich unikać bądź mieć wówczas bliską osobę, która będzie mu towarzyszyć. Poza tym osoba z agorafobią skarży się na takie dolegliwości jak: drżenie ciała, szybkie bicie serca, wzmożona potliwość, bóle klatki piersiowej, problemy z oddychaniem, uczucie duszenia się, nudności, zawroty głowy, uczucie tracenia kontroli nad sobą, obawę przed zemdleniem, jak również obawę przed nagłą śmiercią. Agorafobia rozwija się zwykle między 25 a 40 rokiem życia, częściej u kobiet niż mężczyzn. Przyczyny agorafobii nie są dobrze znane. Badania wskazują na skłonność rodzinną, jednak nie jest jasne, jaką rolę odgrywają czynniki genetyczne, a jaką środowisko i wychowanie. Z powodu agorafobii wielu chorych wycofuje się z aktywnego życia zawodowego i społecznego. Dochodzi do rozpadu więzi społecznych, niekiedy również małżeństw. Leczenie może mieć charakter farmakologiczny (głównie leki przeciwdepresyjne) lub psychoterapeutyczny, wybór uzależniony jest od etapu zaburzenia, jak również nasilenia objawów.
Agorafobia
