Zespół pierwotnego hiperaldostrenizmu jest stanem przewlekłym, rozwijającym się na skutek nadmiernego i autonomicznego wydzielania aldosteronu przez pojedynczy gruczolak warstwy kłębkowatej lub przez gruczolaki mnogie, hiperplazję albo raka warstwy kłębkowatej. Wpływ nadmiernego stężenia aldosteronu na kanaliki dystalne i cewki zbiorcze nerek charakteryzuje zwiększona wymiana wchłanianego zwrotnie sodu na potas i jon wodorowy, które w nadmiarze wydalane są z moczem. Prowadzi to do zwiększonego zatrzymania sodu, alkalozy i hipokalemii. Nadciśnienie tętnicze, z umiarkowanym wzrostem ciśnienia rozkurczowego w hiperaldosteronizmie pierwotnym, jest następstwem zwiększonego wchłaniania sodu i wzrostu objętości przestrzeni pozakomórkowej. Osłabienie mięśni (szczególnie w obszarze kończyn dolnych) i szybka męczliwość wiąże się z ubytkiem potasu. Może manifestować się też okresowymi porażeniami mięśni. Zmiany te zwykle nie dotyczą mięśni unerwionych przez nerwy czaszkowe. Zespół Conna zdarza się niemal dwukrotnie częściej u kobiet niż u mężczyzn. Przeważnie wykrywa się go między 30 a 50 rokiem życia. Leczenie polega na operacyjnym usunięciu gruczolaka (gruczolaków) z jednego lub obu nadnerczy. Wstępne leczenie zachowawcze wymaga stosowania spirolaktonu.
Zespół Conna
