Choroba cechująca się znacznym osłabieniem i zmęczeniem mięśni. Istotna rolę odgrywa zaburzenie przewodnictwa w obrębie zespolenia nerwowo-mięśniowego. Choroba atakuje głównie mięśnie twarzy, warg, oczu, języka, gardła, szyi. Osłabienie mięśni zewnętrznych oczu objawia się widzeniem podwójnym i zezem. Opadanie powiek górnych zaznacza się zwłaszcza w końcu dnia. Dłuższe mówienie lub połykanie powoduje utrudnienie wykonywania tych czynności. Może wystąpić groźna dla życia niezdolność do przełykania lub przełom oddechowy (nagłe znaczne osłabienie oddechu). Zaburzenia mogą również objąć inne mięśnie szkieletowe, czego następstwem jest ogólna słabość. Choroba ujawnia się miedzy 20 a 30 rokiem życia, częściej u kobiet, które nawet mogą rodzić dzieci z ciężką miastenią (po odpowiednim postępowaniu leczniczym). Przebieg miastenii jest bardzo różny – może to być od samego początku bardzo ciężka choroba lub też zaczynać się łagodnie i w miarę upływu czasu nasilać. Może również przebiegać pod postacią ograniczoną do pewnej grupy mięśni i nie postępować latami. Leczenie zależy od postaci oraz przebiegu choroby. Stosuje się m.in. neostygminę (Prostigmin) lub środki pokrewne, niekiedy uzyskuje się poprawę po usunięciu grasicy. Ważne jest tez postępowanie doraźne w przełomach miastenicznych.
Miastenia
