Rak sromu

Jest to najczęstsza złośliwa zmiana sromu. Może występować na każdej jego części. Najczęściej umiejscowiony jest na wargach sromowych większych. Ponadto pojawia się na: łechtaczce, w okolicy ujścia cewki moczowej, wargach sromowych mniejszych, w obrębie gruczołu przedsionkowego większego (rzadko). Raki płaskonabłonkowe stanowią 95% wszystkich nowotworów sromu. Zależnie od stopnia zróżnicowania lub dojrzałości i tym samym od tempa wzrostu, wyróżnia się różne stadia i stopnie zaawansowania raka płaskonabłonkowego sromu. Znacznie rzadziej występują raki gruczołowe sromu. Wyjątkową postać stanowi rak brodawczakowaty i rak z komórek cylindrycznych. Ich zacznie polega na tym, że rosną przez naciekania i niszczenie otaczających tkanek, ale prawie nigdy nie dają przerzutów. Rak sromu może występować w 2 postaciach. Najczęstsza postacią jest postać owrzodzeniowa, zwykle występująca jako płaskie owrzodzenia o twardym brzegu. Natomiast rzadziej obserwuje się postać guzkową, która charakteryzuje się pojedynczymi lub mnogimi guzkami. Skóra na ich brzegach jest nieprzesuwalna, a na powierzchni ulega dość szybko wrzodziejącemu rozpadowi. Z obu postaci mogą rozwinąć się duże nieregularne owrzodzenia, wydzielające cuchnącą wydzielinę. Rak sromu stopniowo rozszerza się na skórę krocza i cewkę moczową, a drogą naczyń chłonnych przerzuca się na węzły limfatyczne pachwinowe lub biodrowe. Leczenie ma charakter chirurgiczny, ewentualnie elektrochirurgiczny, w razie przerzutu do węzłów chłonnych – stosuje się uzupełniające leczenie energią promienistą.