To choroba, na którą składają się: przewlekłe zapalenie oskrzeli oraz rozedma płuc. Najczęściej występują one jednocześnie. Przez przewlekłe zapalenie oskrzeli rozumie się utrzymywanie kaszlu przez 3 miesiące w roku, w ciągu 2 kolejnych lat. Rozedma płuc to stan, w którym dochodzi do poszerzania pęcherzyków płucnych, utraty elastyczności ich ściany oraz jej pękania. POChP charakteryzuje się tym, że zwiększenie oskrzeli jest tylko częściowo odwracalne. Ponadto jest chorobą stale postępującą. Ryzyko zachorowania wzrasta znacznie po 40. roku życia. Głównym objawem choroby jest produktywny kaszel z patologiczną wydzieliną oskrzelową, który wyprzedza pojawienie się duszności (około kilka lat). Kaszel jest silny po przebudzeniu, jeśli chory rano intensywnie oczyści drogi oddechowe z zalegającej wydzieliny, to czuje się znacznie lepiej w godzinach południowych i wieczornych. Poza tym odczuwa on duszność, która początkowo występuje tylko podczas wysiłku, z czasem pojawia się także w spoczynku. Choroba rozwija się powoli przez wiele lat. Palacze traktują kaszel jako coś normalnego i nie zgłaszają się do lekarza. Dopiero, gdy pojawi się u nich duszność, szukają pomocy medycznej. POChP przebiega z okresami zaostrzeń. Do objawów podstawowych dołączają: nasilenie kaszlu i duszności, zmiana koloru plwociny, wzrost temperatury ciała, bezsenność, depresja i zmęczenie. Leczeniem choroby zajmuje się lekarz pulmonolog.
Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP)
