To następstwo urazu wywołanego działaniem wysokiej temperatury, energii elektrycznej, substancji chemicznych oraz promieniowania elektromagnetycznego i cząsteczkowego. W otaczającej ognisko martwicy strefie najbliższych tkanek, dochodzi do uszkodzenia mikrokrążenia i wzmożonej przepuszczalności naczyń dla osocza, elektrolitów i innych składników krwi, niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Najbardziej zewnętrzną sfera oparzenia jest strefa przekrwienia, w której rozwija się proces zapalny. Rozległość, głębokość i następstwa oparzeń są uzależnione od skali, z jaką działał czynnik wywołujący. Powszechnie stosuje się 4-stopniową skalę oparzeń. Stopień I dotyczy wyłącznie naskórka, jest to oparzenie powierzchowne, które goi się bez zostawienia blizn po 10-14 dniach. Stopień II i III dotyczy leżącej pod warstwą naskórka skóry właściwej. Zakres jej uszkodzenia decyduje o stopniu oparzenia, określając tym samym jego następstwa i zagrożenie dla chorego. Bardziej powierzchowne oparzenia II stopnia cechuje powstawanie bolesnych pęcherzy. W oparzeniach III stopnia powstają zazwyczaj głębokie ubytki tkanek, a proces gojenia jest długotrwały i pozostają blizny. Natomiast oparzenia IV stopnia obejmują całą skórę oraz tkankę podskórną i tkanki głębiej leżące. Na skutek działania czynnika wywołującego oparzenie dochodzi do powstania miejscowej martwicy, czyli ogniska tkanek, które uległy obumarciu. Leczenie polega głównie na opatrzeniu, przyjmowaniu antybiotyków, przeszczepie skóry (IV stopień).
Oparzenie
