To stan, w którym dochodzi do niszczenia chrząstki stawowej i następczej przebudowy tkanki kostnej. Choroba dotyczy około połowy społeczeństwa po 40. roku życia. U poszczególnych osób objawy nasilone są w różnym stopniu. Najczęstsza postacią jest postać pierwotna, której przyczyna jest nieznana. Może wystąpić także jako następstwo innych chorób – postać wtórna. Najczęściej obejmuje od jednego do kilku stawów. Do głównych objawów należą: ból stawów występujący na początku ruchu (tzw. ból startowy), ograniczenie ruchomości w stawie, zanik mięśni odpowiedzialnych za ruch w stawie, brak symptomów ogólnych (temperatury, spadku masy ciała). W chorobie zwyrodnieniowej stawu biodrowego ból może występować w różnych miejscach uda, a także promieniować do pachwin i kolana. W chorobie zwyrodnieniowej stawu kolanowego ból jest silniejszy przy schodzeniu ze schodów niż wchodzeniu, staje się dokuczliwy przy zmianie pozycji z siedzącej na stojącą. Przy ruchach obecne są trzeszczenia w stawie, poza tym zarys stawu ulega zniekształceniu. W chorobie zwyrodnieniowej stawów kręgosłupa zajęty jest głównie odcinek lędźwiowo-krzyżowy i szyjny. Natomiast w chorobie zwyrodnieniowej stawów rąk charakterystyczne jest zajęcie stawów międzypaliczkowych bliższych i dalszych, które są zniekształcone przez powstałe guzki, czyli wyrośla kostne. Stosuje się leczenie niefarmakologiczne (fizjoterapia), farmakologiczne i operacyjne.
Choroba zwyrodnieniowa stawów
