Jest to zespół kliniczny o różnej etiologii, objawiający się bezmoczem lub skąpomoczem. Przyczyny ostrej niewydolności nerek można podzielić na: przednerkowe, nerkowe i pozanerkowe. Przyczynami przednerkowymi są spadek ciśnienia tętniczego wskutek wstrząsu, hemoliza krwi, zatrucia wewnątrzpochodne. Przyczyny nerkowe dotyczą pierwotnego uszkodzenia miąższu nerek, w następstwie ostrego zapalenia nerek, ostrego zatrucia, szkodzenia polekowego lub w przebiegu ciężkiej posocznicy. Wreszcie przyczyny pozanerkowe, które stanowią różne rodzaje niedrożności dróg, odprowadzających mocz (np. kamica, ucisk przez guz). Mimo tej wielkiej różnorodności przyczyn, które mogą wywołać ostrą niewydolność nerek, obraz kliniczny choroby jest jednolity. Charakteryzuje się ona podziałem na cztery okresy: faza uszkodzenia, faza skąpomoczu luz bezmoczu, faza wielomoczu i okres zdrowienia. W pierwszym okresie – uszkodzenia – na plan pierwszy wysuwają się objawy związane z czynnikiem, powodującym niewydolność nerek (wstrząs, zatrucie, napad kolki). W drugim okresie – skąpomoczu – stwierdza się zmniejszenie ilości wydalanego moczu, niekiedy aż do zupełnego bezmoczu. Okres trzeci – wielomoczu – zaczyna się stopniowo poprawieniem diurezy, przechodzącej następnie w wielomocz. Czwarty okres – zdrowienia i regeneracji – bywa różnie długi, zależnie od stopnia uszkodzenia nerek i wieku chorego. Leczenie zmierza do usunięcia przyczyn, które wywołują zaburzenia oraz do utrzymania równowagi wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej.
Niewydolność nerek ostra
