Mimowolne wyciekanie moczu spowodowane zaburzeniami unerwienia pęcherza moczowego, wadami rozwojowymi pęcherza lub uszkodzeniem mięśni przepony miednicy. Rozróżnia się nietrzymanie moczu prawdziwe (np. wynicowanie pęcherza, wierzchniactwo, przetoka pęcherzowo-pochwowa, przemieszczenie ujść moczowodów), wysiłkowe (np. przy osłabieniu zwieraczy pęcherza mocz może być bezwiednie oddawany wskutek wysiłku, kaszlu, śmiechu, kichania, wstania z krzesła), w następstwie naglącego parcia (np. ostre zapalenie pęcherza u kobiet, niektóre zaburzenia neurologiczne), paradoksalne, tj. rzekome, polegające na wyciekaniu moczu kroplami z pęcherza przepełnionego. Czynne nietrzymanie moczu, będące następstwem nadmiernego odruchu pęcherzowego, występuje u dzieci i nosi nazwę moczenia się. Czynniki sprzyjające występowaniu nietrzymania moczu to płeć żeńska, wiek, zakażenia układu moczowego, menopauza, brak aktywności fizycznej po porodach, zabiegi operacyjne układu moczowo-płciowego, przerost gruczołu krokowego, zapalenie pochwy, choroby neurologiczne, cukrzyca, niewydolność krążenia, alkoholizm. Aby określić przyczyny nietrzymania moczu oraz zorientować się w czynności dolnych dróg moczowych, konieczne jest wykonanie pełnego badania urodynamicznego. Leczenie jest procesem długotrwałym.
Nietrzymanie moczu
