Nadwzroczność

Jest jedną z częstych wad wzroku (obok krótkowzroczności), polega na nieprawidłowej zdolności skupiania promieni świetlnych w oku. Obraz, który przechodzi przez ziarnicę, skupia się za siatkówką. Prowadzi to do prawidłowego widzenia przedmiotów, które znajdują się w pewnej odległości. Natomiast widzenie z bliska jest niewyraźne. Nadwzroczność jest najczęściej genetycznie uwarunkowaną wada tego narządu wzroku. Zazwyczaj pojawia się we wczesnym dzieciństwie, jednak ze względu na znaczną zdolność kompensacyjną narządu wzroku, może pozostawać utajona przez wiele lat, nie dając początkowo żadnych objawów. W miarę rozwoju nadwzroczności pojawiają się: nieznaczne bóle oczu, uczucie zmęczenia wzroku, wrażenie zamazanego pola widzenia, trudności z dłuższym czytaniem, podrażnienie spojówek, zapalenie powiek, łzawienie, częste mruganie, wrażliwość na światło, bóle głowy. Czasami w wyniku wzmożonej pracy mięśni gałki ocznej dochodzi do ich osłabienia, a w konsekwencji do pojawienia się zeza zbieżnego (po skorygowaniu wady całkowicie ustępującego). Do powstania nadwzroczności dochodzi, gdy wymiar przednio-tylny gałki ocznej jest zbyt mały. Uniemożliwia to prawidłowe skupienie promieni świetlnych na siatkówce. Zostają one zogniskowane za siatkówką, co prowadzi do nieprawidłowego widzenia bliskich przedmiotów, przy zachowaniu odpowiedniej ostrości widzenia przedmiotów odległych. Nadwzroczność jest wadą wzroku, którą można łatwo skorygować przy użyciu wypukłych soczewek korygujących promienie świetlne.