Rozpoznaje się, gdy wartość ciśnienia skurczowego przekracza 21,3 kPa (160 mm Hg) lub gdy wartość ciśnienia rozkurczowego przekracza 21,7 kPa (95 mm Hg). Ciśnienie o wartości mieszczącej się między wartościami normy i granicy nadciśnienia określa się jako „nadciśnienie graniczne”. Nie świadczy ono jeszcze o stanie patologicznym, który wymaga leczenia. Wyróżniamy nadciśnienie pierwotne, czyli samoistne, które stanowi samodzielną jednostkę chorobowa oraz nadciśnienie wtórne, czyli objawowe, które występuje jako objaw lub powikłanie innych schorzeń. Nadciśnieniem pierwotnym nazywamy te postacie, w których można wykluczyć objawowy charakter. Patogeneza jest złożona. Bezpośrednią przyczyną podwyższenia ciśnienia jest wzrost oporów stawianych przez naczynia obwodowe, spowodowany skurczem drobnych tętniczek. Poza tym istnieje również rodzinna skłonność do nadciśnienia. Leczenie polega na unormowaniu trybu życia, wprowadzeniu ograniczeń dietetycznych oraz zastosowaniu odpowiednich środków farmaceutycznych, zależenie od okresu choroby. Natomiast nadciśnienie wtórne pojawia się w przebiegu różnych chorób, np. miąższu nerek, kory lub rdzenia nadnerczy, przedniego płata przysadki z nadczynnością kortykotropową. Objawy są podobne jak w nadciśnieniu samoistnym. Leczenie powinno dotyczyć przede wszystkim choroby podstawowej.
Nadciśnienie tętnicze
