Lęki nocne to zaburzenie emocjonalne, które występuje w pierwszej 1/3 części nocy – niedługo po zaśnięciu. Zaburzenie to polega na silnym napadzie przerażenia z krzykiem, spoceniem, przyspieszeniem akcji serca i oddechu oraz czasową niezdolnością odzyskania pełnej świadomości. Po ataku, który trwać może od kilku sekund do kilkunastu minut chory spokojnie zasypia i najczęściej rano nic nie pamięta. Zaburzenia tego typu mogą pojawić się u dziecka półrocznego czy dwunastoletniego, ale najczęściej występuje między 3. a 4. rokiem życia. Etologia nie jest do końca znana. Do czynników usposabiających zalicza się: przemęczenie, podwyższoną temperaturę, zwiększony stres, niektóre leki (wpływające na układ nerwowy), jak również predyspozycje genetyczne. W celu zmniejszenia częstotliwości napadów rodzice powinni zadbać, aby dziecko miało wyznaczone stałe godziny snu (chodziło spać o tej samej porze), powinni je chronić także przed niepotrzebnym stresem. Gdy wystąpi atak należy zadbać o bezpieczeństwo dziecka, żeby nie zrobiło sobie krzywdy, nie wolno go budzić ani obejmować. Lęki nocne przemijają same u większości dzieci wraz z dorastaniem. Leczenie farmakologiczne (za pomocą benzodiazepin) może być stosowane jedynie doraźnie i krótkookresowo. Dobre efekty może dawać psychoterapia.
Lęki nocne
