Występują najczęściej między 30. a 50. rokiem życia. Badania sekcyjne ujawniają je u 10-20% zmarłych, jednak część z nich ma niewielkie rozmiary i przebiega bezobjawowo. Umiejscowione są zwykle w przednim płacie przysadki. Diagnostyka tych guzów opiera się na ocenie endokrynologicznej chorych, tomografii komputerowej, badaniu okulistycznym i neurologicznym. Guzy przysadki u ludzi, niezależnie od ich rodzaju, mogą wywoływać objawy miejscowe, będące następstwem rozrostu guza w siodle tureckim lub najbliższej okolicy. Do najczęstszych objawów miejscowych należą bóle głowy i zaburzenia wzroku (często pierwszy symptom choroby). Ucisk guza na skrzyżowanie nerwów wzrokowych prowadzi najpierw do obustronnych ubytków pola widzenia w kwadrancie skroniowym górnym, później do niedowidzenia połowiczego dwuskroniowego. Przy dalszym postępie choroby może dojść do zaniku nerwu wzrokowego z całkowitą ślepotą. Guzy przysadki leczy się chirurgicznie lub radioterapią. Czasem łączy się te dwie metody. Najbardziej popularną metodą operacji przysadki jest zabieg z dojścia przez zatokę klinową (przez nos), podczas którego nie jest konieczne otwieranie czaszki. U chorych z przeciwwskazaniami do operacji, a także przed operacją lub w razie nawrotu choroby (pomimo usunięcia guza) – stosuje się leczenie farmakologiczne.
Guzy przysadki
