Fobie należą do zaburzeń lękowych. Polegają one na tym, że w określonych sytuacjach (np. w windzie, tłumie) lub w czasie kontaktu z określonymi przedmiotami występuje silny lęk, którego nie można kontrolować i nie ustępuje on pod wpływem racjonalnych wyjaśnień i argumentów. To wszystko powoduje, że chory tak organizuje sobie czas, by uniknąć takich sytuacji. Fobie dzielimy na swoiste(izolowane), społeczne i agorafobię. Fobie społeczne dotyczą obaw znalezienia się w sytuacjach publicznych i przed kontaktami z innymi ludźmi. Chorzy obawiają się uważnej obserwacji przez otoczenie i ewentualnej publicznej kompromitacji. Objawia się to szybkim biciem serca, poceniem się, zaczerwienieniem, niepokojem, trudnościami w wysławianiu się, nudnościami lub parciem na mocz. Dlatego unikają sytuacji społecznych, np. wychodzenia na ulicę czy do sklepu, zabierania głosu publicznie, spotkań towarzyskich. Jednak nie uważają siebie za osoby chore, raczej za skromne lub nieśmiałe. Często dolegliwości zaostrzają się w okresie późnej adolescencji, co związane jest ze zmianą środowiska i nowymi wymaganiami stawianymi wobec chorego (np. szkoła i kontakty z rówieśnikami). U osób młodych fobia społeczna występuje równie często u kobiet jak i u mężczyzn. Natomiast u osób w wieku dojrzałym obserwuje się przewagę płci żeńskiej. Leczenie fobii społecznej w głównej mierze opiera się na psychoterapii.
Fobia społeczna
