Sprawa chorobowa jest ograniczona tylko do części chrzęstnej przewodu i jest wywołana przez gronkowiec złocisty lub biały. Jest to ropne zapalenie mieszków włosowych oraz gruczołów przewodu wywołane przez drobnoustroje. Czyrak powstaje wskutek zakażenia przez wyciekającą ropę w zapaleniu ucha środkowego, często wskutek urazu nawet najlżejszego, jak dłubanie w uchu palcem lub też wskutek uszkodzenia skóry podczas usuwania ciał obcych z przewodu. Może również być częścią ogólnej czyraczności. Choroba zaczyna się nieznacznym podwyższeniem ciepłoty ciała, po czym dołącza się ból, który z rozwojem czyraka nabiera takiego nasilenia, że uniemożliwia całkowicie sen. Charakter bólu jest stały – promieniuje do różnych części głowy. Istnieją trzy punkty bolesne w tym schorzeniu: ucisk na skrawek (szczególnie występuje w zapaleniu na przedniej ścianie przewodu), poniżej małżowiny, jak również przesuwanie małżowiny ku przodowi jest bolesne (w przypadku umiejscowienia czyraka na tylnej ścianie przewodu). Węzły chłonne przed skrawkiem i poza żuchwą są powiększone i tkliwe na ucisk. W okresie pęknięcia czyraka, co zwykle jest wielką ulgą dla chorego, stwierdza się w przewodzie ropę. Ropa pojawia się po 3-6 dniach od początku choroby. Obfity wyciek ropny występujący w pierwszym lub drugim dniu choroby przemawia za zapaleniem ucha środkowego. Leczenie polega na wprowadzeniu do zewnętrznego przewodu słuchowego środków odkażających oraz środków rozmiękczających naskórek, a także na pędzlowaniu go, np. jodyną.
Czyrak przewodu słuchowego
