Rzadka choroba ucha wewnętrznego, której przyczyną jest nadmierne gromadzenie się i wzrost ciśnienia endolimfy w błędniku. Objawia się napadowymi zawrotami głowy, zaburzeniami równowagi uniemożliwiającymi utrzymanie pozycji stojącej, silnymi szumami w uszach, często wymiotami, oczopląsem występującym na szczycie napadu. Miedzy napadami zwykle jedynym objawem jest upośledzenie słuchu, zazwyczaj jednostronne. Napady występują nagle i trwać mogą od kilku sekund do kilku dni. Przytomność jest zawsze zachowana i nie występuje ból głowy. Napady częściej występują w okresie wiosny i jesieni, zwykle u osób w średnim i starszym wieku. Choroba dotyczy częściej mężczyzn niż kobiet. Mianem zespół Menier’a określa się podobny zespół objawów, spowodowany jednak czynnikami zlokalizowanymi poza uchem wewnętrznym, często o charakterze ogólnym, jak np. zaburzeniami hormonalnymi, chorobami układu nerwowego, zaburzeniami naczyniowymi i innymi. Rozpoznanie choroby ustala się na podstawie objawów z wykluczeniem innych ich przyczyn. Wykonywane są badania audiometryczne, badania obrazowe (RTG oraz tomografia komputerowa). Istotnym dla rozpoznania jest potwierdzenie głuchoty o charakterze ślimakowym. Leczenie jest zazwyczaj zachowawcze. W uporczywych przypadkach stosuje się leczenie operacyjne.
Choroba Meniere’a
