Są to zmiany grudkowo-wysiękowe, z objawami lichenizacji, charakteryzujące się wybitnie nasilonym świądem, rozpoczynające się zazwyczaj już w dzieciństwie pod postacią tzw. wyprysku dziecięcego lub skazy wysiękowej. Główną przyczyną choroby są szczególne cechy skóry takie, jak: skłonność do rogowacenia mieszkowego i suchość skóry, czyli zmiany typy poronnej rybiej łuski, skłonność do skurczu drobnych naczyń, obniżenie progu świądowego i nadmierna wrażliwość skóry na różnorodne bodźce nieswoiste. Ogniska chorobowe cechują się znaczną lichenizacją (naskórek jest zgrubiały, skóra wygląda jakby widziana przez powiększające szkło). W przypadku długotrwałych zmian na twarzy, ma ona wygląd starczy. Charakterystyczne umiejscowienie choroby to zgięcia łokciowe i kolanowe, jak również twarz i szyja. Włosy są suche i łamliwe. Paznokcie są jakby polakierowane w wyniku drapania. Węzły chłonne mogą być powiększone, zwłaszcza w przypadku rozległych zmian i nasilonego świądu. Są one twarde i niebolesne. Zmiany mają charakter odczynowy. Przebieg jest przewlekły i nawrotowy, z obostrzeniami w okresie wiosennym i jesiennym, a poprawą lub remisją w lecie, zwłaszcza przy zmianie miejsca pobytu. U dzieci wyprysk dziecięcy (skaza) ustępuje całkowicie lub po kilkuletnim okresie przerwy przechodzi w atopowe zapalenie skóry. W wieku starszym przebieg jest łagodniejszy. W ciężkich, długotrwałych przypadkach mogą być powikłania w postaci objawów depresyjnych oraz zaćmy. Leczenie może być m.in. miejscowe, które polega na stosowaniu zawiesin, kremów, pasty, maści zawierające kortykosterydy, środki redukujące (dziegcie).
Atopowe zapalenie skóry
