To systemowa choroba całego organizmu. Sarkoidoza jest do dzisiaj stosunkowo słabo zbadana, ponieważ wciąż nie jest znana jej etiologia. Występuje u osób poniżej 40. roku życia, a szczyt zachorowań przypada na 20-29 lat. Obraz choroby jest rozproszony i trudny do uchwycenia. Rozróżnia się formę ostrą i przewlekłą. Pacjenci uskarżają się często na objawy zbliżone do grypy, ciągłe zmęczenie, duszności (nawet przy stosunkowo niewielkim wysiłku), ataki kaszlu oraz gorączkę. Niemal wszyscy chorzy cierpią na osłabienie i opóźnienie reakcji. Nudności, mdłości, i dolegliwości żołądkowe pojawiają się w 40% wszystkich przypadków, to samo tyczy się uczucia uciskania klatki piersiowej i duszności. 20% cierpi na ataki kaszlu i spadek wagi. We wszystkich przypadkach choroba atakuje płuca, stąd też początkowo opisywano ją jako schorzenie płuc. Poza tym rozróżnia się jeszcze klika typów sarkoidozy: skórną, oka, serca wątroby i neurosarkoidozę. Zależnie od klinicznego opisu choroby leczy się ją kortyzonem, tak by zapobiec dalszemu tworzeniu się zmian i / lub spowodować ustąpienie już istniejących. O ile nie przeprowadzi się wymaganej kuracji kortyzonowej, istnieje niebezpieczeństwo zwłóknienia (powstawania zabliźnień) chorego narządu wraz z upośledzeniem jego czynności.