Jest to bardzo rzadko występujący rak płasko-nabłonkowy. Występuje między 50. a 60. rokiem życia, a więc u szczytu czynności zawodowej. Rak odbytu nie sprawia zazwyczaj trudności w rozpoznaniu i posiada stosunkowo duże możliwości leczenia. Wychodzi ze skóry okolicy odbytu, gdzie tworzy guzek stopniowo wzrastający, ulegający wreszcie owrzodzeniu. Daje przerzuty drogą naczyń chłonnych przede wszystkim do węzłów pachwinowych. Wczesnym i dość stałym objawem jest krwawienie, najczęściej podczas oddawani stolca. Zmiany w prawidłowej czynności defekacyjnej (zaparcia, biegunka, wydalanie śluzu, uczucie niekompletnego wypróżnienia) zawsze muszą budzić podejrzenie raka odbytnicy. Objawy te wymagają dokładnego badania palcem, rektoskopem i za pomocą promieni Roentgena. Zmiany wyczuwalne palcem zależą od charakteru wzrostu i stopnia zaawansowania procesu nowotworowego. We wczesnych okresach rozwoju raka wyczuwa się jedynie niewielkie stwardnienie lub mały guzek o charakterze polipa. W okresie pełnego rozwoju wyczuwa się płaski, twardy naciek – zwykle owrzodziały lub owrzodzenie objęte twardymi brzegami. Należy określić odległość guza od zwieracza odbytu, stopień zajęcia obwodu jelita, ruchomość i grubość guza, stosunek do tkanek otaczających, rozległość guza i stopień zwężenia jelita. Wszystkie te cechy decydują o wyborze metody leczenia. Leczenie operacyjne podjęte późno, już w okresie przerzutów, nie poprawia rokowania. W tych przypadkach stosowane jest leczenie energią promienistą.
Rak odbytu
