To zaburzenie narządu słuchu, które polega na nieprawidłowym przewodzeniu lub odbieraniu dźwięków. Częstość występowania choroby rośnie z wiekiem. Powyżej 75. roku życia może występować nawet u 35%. populacji. Badania wykazały, że stopień niedosłyszenia jest sprawą indywidualną, a sam rozwój choroby może trwać od 25. do nawet 30. lat. Do grupy tak zwanego największego ryzyka zagrożeniem głuchotą starczą zalicza się osoby, które nadmienienie obciążały słuch w młodszym wieku, dlatego często dotyka ona ludzi mających ciągły kontakt z muzyką. Choroba może być wrodzona albo nabyta. Lekarze wyróżnili trzy rodzaje niedosłuchów: przewodzeniowy – chory gorzej słyszy dźwięki niskie, lepiej słyszy mowę w hałasie, ale nie mówi podniesionym głosem, odbiorczy – chory gorzej słyszy dźwięki wysokie, pojawiają się szumy uszne, a mowa jest gorzej słyszalna w hałasie i mieszany, kiedy w uchu występują oba rodzaje wymienione wcześniej. Choroba wraz z wiekiem postępuje coraz bardziej i zazwyczaj to kwestia czasu, kiedy słuch chorego pogorszy się. Najczęstsze przyczyny to: woskowina, ciała obce w przewodzie słuchowym i jego wady wrodzone, nowotwory i guzy. Leczenie niedosłuchu najczęściej skupia się na zlikwidowaniu schorzenia, które może go powodować. Niedosłuch przewodzeniowy najczęściej leczy się operacyjnie, natomiast w przypadku odbiorczego stosuje się różnego rodzaju aparaty słuchowe, które mają doraźnie poprawić jakość słyszenia. Nieleczony niedosłuch może prowadzić do głuchoty.
Niedosłuch
