Zespół zaburzeń fizjologicznych i biochemicznych powstałych pod wpływem działania na tkanki nadmiernej ilości hormonów tarczycy. Stan ten związany jest najczęściej z rozlanym przerostem tarczycy (choroba Gravesa- Basedowa) lub rzadziej z nadczynnym gruczolakiem (wole guzowate nadczynne, wole toksyczne guzowate). Charakterystyczne objawy kliniczne to: niepokój, niestabilność emocjonalna, nerwowość i drażliwość, stany lękowe, bezsenność, utrata masy ciała, uczucie gorąca, nadmierna potliwość, drżenie rąk, biegunka, włosy gładkie, przyspieszona czynność serca, wywołująca kołatanie i zaburzenia rytmu serca, objawy oczne, męczliwość mięśniowa, zaburzenia miesiączkowania, osłabienie popędu płciowego, u mężczyzn zaburzenie potencji. U osób starszych nadczynność tarczycy przebiega często z niewydolnością krążenia (występują obrzęki, duszność, męczliwość) oraz objawami choroby wieńcowej. Gwałtowne nasilenie objawów prowadzi do tzw. przełomu tarczycowego (nagła gorączka, zaburzenia psychiczne, kurczowe bóle brzucha, szybka czynność serca, zaburzenia świadomości, prowadzące do śpiączki). Leczenie nadczynności tarczycy zależy od jej przyczyn i ma na celu doprowadzenie do prawidłowych wartości hormonów tarczycy (eutyroza) oraz utrzymanie ich. Może być farmakologiczne i chirurgiczne lub jodem promieniotwórczym.
Nadczynność tarczycy
