Jest procesem degeneracyjnym błony wewnętrznej, prowadzącym do postępującego zwężenia lub zupełnego zamknięcia światła tętnic kończyn. Zaczyna się najczęściej między 40. a 60. rokiem życia. Występuje częściej u mężczyzn. Jest najczęstszą chorobą, która powoduje niedokrwienie kończyn. Nadciśnienie, cukrzyca, niedoczynność tarczycy i zaburzenia gospodarki lipidowej sprzyjają jej szybszemu rozwojowi. Chorzy skarżą się na bóle dotkniętych kończyn, uczucie zimna, ciężkości, różnego rodzaju parestezje i zaburzenia troficzne w ich obrębie. Bóle występują początkowo w czasie wysiłku. W przypadkach zaawansowanych pojawiają się bóle spoczynkowe w nocy. Przedmiotowo stwierdza się zmniejszenie ucieplenia skóry obwodowej części chorej kończyny, zmianę zabarwienia skóry, a także zmiany martwicze i zgorzel. Choroba rozwija się na ogół wolno, co pozwala na wytworzenie się krążenia obocznego. Los chorych zależy od stopnia niedrożności tętnic, sprawności krążenia obocznego i od rozległości procesu miażdżycowego w innych narządach (zawał mięśnia sercowego, zakrzepy tętnic mózgowych). Rokowanie uzależnione jest od wieku chorego, umiejscowienia i rozległości zmian oraz chorób towarzyszących (cukrzyca, choroba wieńcowa, miażdżyca mózgu, nadciśnienie). Przy prawidłowym leczeniu rokowanie, co do życia jest na ogół pomyślne.
Miażdżyca zarostowa tętnic kończyn dolnych
