Gradówka

Powstaje wskutek przewlekłego zapalenia gruczołu tarczkowego, powodującego zamknięcie przewodu odprowadzającego wydzielinę gruczołu. Zalegająca skutkiem tego wydzielina podtrzymuje stan zapalny i prowadzi do rozdęcia ścian gruczołu. W rezultacie powstaje w powiece guzek wielkości ziarnka grochu (a czasem jeszcze większy). Jest twardy, niebolesny, wyraźnie ograniczony. Składa się on z włóknistej torebki, wewnątrz której znajduje się galaretowata masa, niekiedy także ropa. Skóra w tej okolicy może być zaczerwieniona. Małe guzki ulegają czasami samoistnemu wchłonięciu, choć zdarza się to dość rzadko. Najczęściej powiększają się stopniowo, dochodząc do wielkości grochu, a czasem nawet wiśni. Leczenie zachowawcze (okłady rozgrzewające, wcieranie maści zawierającej antybiotyki i kortyzon) nie daje na ogół dobrych wyników. Natomiast zabieg okulistyczny polega na nacięciu skóry i następowym wyłyżeczkowaniu gradówki. Po miejscowym znieczuleniu (najczęściej przez wkłucie igły i podanie substancji znieczulającej), odwija się powiekę na wewnętrzną stronę i nacina się, a następnie specjalną drapaczką usuwa się zalegające masy i przede wszystkim torebkę gradówki, aby nie odrosła. Następnie zakłada się maść z antybiotykiem do oka (kilka dni) oraz opatrunek zasłaniający gałkę oczną (kilka godzin). Zabieg nie jest bolesny, nie pozostawia blizn, nie grozi tez żadnymi komplikacjami.