Zwykle rak płaskonabłonkowy lub z przejściowego nabłonka pęcherza, na ogół brodawczakowaty (rozwija się na podłożu zwykłego brodawczaka), bardzo rzadko gruczołowy. Występuje częściej u mężczyzn, około 70. roku życia. W etiologii nowotworu dużą rolę odgrywają stany zapalne, kamica pęcherza, pewne czynniki chemiczne (u robotników fabryk związków anilinowych i wyrobów gumowych), palenie tytoniu, jak również czynniki genetyczne. Osoby o wysokim stopniu ryzyka, powinny poddawać się okresowym badaniom przesiewowym. Rak pęcherza moczowego rośnie powoli, stopniowo zmniejsza pojemność pęcherza, nacieka jego stany i otoczenie, w następstwie czego ulegają rozszerzeniu moczowody i miedniczki nerkowe. Daje przerzuty do okolicznych węzłów chłonnych, do kości oraz płuc. Objawy typowe dla raka pęcherza moczowego to krwiomocz – najczęściej niebolesny, niekiedy pojawiają się w moczu skrzepy krwi. Poza tym pojawia się ból w okolicy łonowej i lędźwiowej. Leczenie może polegać na całkowitej resekcji pęcherza moczowego; u mężczyzn usuwa się też gruczoł krokowy i pęcherzyki nasienne; u kobiet – macicę z przydatkami i częścią pochwy; usuwa się także okoliczne węzły chłonne. Radioterapia i chemioterapia to metody, które w terapii raka pęcherza moczowego cechują się zdecydowanie mniejszą skutecznością.
Rak pęcherza moczowego
