Jest powikłaniem anginy bakteryjnej, zwykle tworzy się po jednej stronie. Do jego powstania może dojść wtedy, gdy infekcja jest źle leczona, tzn. antybiotyk nie działa na bakterie lub dawka leku jest niewystarczająca. Czasem jednak ropień okołomigdałkowy może rozwinąć się bez wcześniejszej anginy. Częściej występuje u dorosłych niż u dzieci. Choroba polega na gromadzeniu się treści ropnej pomiędzy torebką migdała a ścianą mięśniową gardła. Stan ogólny chorego jest dość ciężki, temperatura podwyższa się, narastają trudności w połykaniu i powstaje promieniujący ból w uchu. Do innych objawów należą: fetor z ust, bardzo złe samopoczucie, powiększenie i bolesność węzłów chłonnych, obrzęk około migdałkowy i przesuniecie zajętego migdałka przyśrodkowego. Bardzo charakterystycznym i stałym objawem jest szczękościsk. Leczenie polega na nacięciu ropnia, oczyszczeniu miejsca chorego z ropnej treści, a następnie płukaniu naparem szałwii lub roztworem nadmanganianu potasu i stosowaniu antybiotyków. Chory powinien pozostać w łóżku, aż do całkowitego wyleczenia. Ze względu na istotne trudności w połykaniu najlepiej, aby pokarmy przygotowane dla niego zostały rozdrobnione. Powinny być lekko strawne i o odpowiedniej temperaturze. Utworzenie się ropnia około migdałkowego jest jednym ze wskazań do późniejszego usunięcia migdałka.
Ropień okołomigdałkowy
