Stwardnienie rozsiane

Jedna z najczęstszych chorób ośrodkowego układu nerwowego, cechująca się zwykle przebiegiem przewlekłym i powoli postępującym. Jej podłożem anatomopatol., jest rozpad prawidłowo ukształtowanej osłonki rdzennej, czyli demielinizacja, występująca w postaci licznych rozsianych ognisk w mózgu i rdzeniu. Przyczyna choroby jest nieznana. Wśród czynników chorobotwórczych wymienia się zakażenia, zatrucia, niedobory żywieniowe, zaburzenia przemiany tłuszczowej. Pierwsze objawy występują zwykle w okresie wczesnej dojrzałości. Przebieg cechuje się nieregularnymi okresami zaostrzeń(rzutów) i zwolnień procesu chorobowego. Objawy często pojawiają się, a następnie cofają, zwykle jednak dochodzi do kolejnych rzutów. Stwardnienie rozsiane występuje na ogół u ludzi między 20. A 40. rokiem życia. Choroba początkowo objawia się: osłabieniem, zaburzeniem wzroku, drżeniem, bezładem. Chorzy są zazwyczaj euforyczni i nadmiernie pobudliwi. Często też występują: nagłe, ciężkie zaburzenia wzroku, oczopląs, zamazana mowa, drżenie zamiarowi, porażenie kurczowe kończyn dolnych i pozagałkowe zapalenie nerwu wzrokowego. Stwardnienie rozsiane jest chorobą przewlekłą. Remisje we wczesnym okresie choroby bywają niemal całkowite, natomiast w okresach późniejszych już tylko częściowe. Mogą utrzymywać się od kilku miesięcy do dwóch lat. Leczenie hormonalne, fizykalne, objawowe i podtrzymujące. Stosowane są też zabiegi rehabilitacyjne, fizykoterapeutyczne.