Torbiele nerek

Wrodzone zaburzenie rozwojowe, cechujące się powstawaniem w nerkach licznych, różnej wielkości torbieli wychodzących z kłębków, kanalików i dróg moczowych. Stały wzrost torbieli prowadzi do zaniku nefronów i niewydolności nerek. Choroba zaczyna się w życiu płodowym, lecz rozpoznawana jest zwykle dopiero w 40-45 roku życia. Początkowo chorzy nie mają żadnych dolegliwości. W późniejszym natomiast okresie, gdy większa część miąższu nerek ulega zniszczeniu, zaczyna się niewydolność nerek. Pojawiają się dolegliwości, najczęściej pod postacią silnych bólów i zawrotów głowy, potem nudności, braku apetytu. W obrębie jamy brzusznej znajdują się duże guzy o nierównej powierzchni, odpowiadające powiększonym nerkom. Równocześnie stwierdza się u chorego podwyższone ciśnienie. Badania dodatkowe wykazują zmiany w moczu pod postacią niskiego ciężaru właściwego, niewielkiej ilości białka i obecności miernej liczby krwinek czerwonych w osadzie. Decydujące znaczenie ma pielografia wstępująca, ponieważ wykazuje ona stopień powiększenia i zniszczenia nerek przez torbiele. Poziom mocznika we krwi narasta i rozwija się przewlekła mocznica prawdziwa. W przypadku torbieli nerek stosuje się leczenie objawowe, które polega na zwalczaniu mocznicy i obniżaniu nadmiernego ciśnienia we krwi.