Choroba Parkinsona

Choroba występuje najczęściej u osób 50-60 letnich. Czynnik powodujący chorobę jest nieznany. Jej podłożem anatomopatol. jest prawdopodobnie zwyrodnienie komórek i szlaków ciał prażmowatych, i istoty czarnej mózgu. Początek choroby jest zwykle nieuchwytny, a obraz kliniczny rozwija się stopniowo i powoli. Chory wykazuje wyrazistą sztywność mięśni, zubożenie ruchów mimicznych twarzy, spowolnienie ruchowe oraz brak balansowania rąk i ociężałość kończyn przy chodzeniu. Postawa chorego jest zwykle pochylona, kończyny górne przyciągnięte do tułowia i lekko zgięte w łokciach, palce u rąk przywiedzione. Zaznacza się zwykle drżenie palców, rąk i przegubów, niekiedy również głowy. Siła głosu słabnie, mowa staje się spowolniała i monotonna. Sprawność ruchowa zmniejsza się stopniowo w mięśniach całego ciała, tak że wszelkie rodzaje ruchów ulegają spowolnieniu. W miarę pogłębiania się zniedołężnienia, często występują stany depresyjne, niepokój i zaburzenia sfery emocjonalnej. Nie dochodzi do upośledzenia umysłowego. Leczenie farmakologiczne objawowe daje wyniki zmienne, zwykle jednak przynosi złagodzenie objawów. W odpowiednio dobranych przypadkach skuteczne okazało się leczenie chirurgiczne. Leczenie fizykalne polega na masażach, rozciąganiu mięśni, jeżeli to możliwe, na czynnych ćwiczeniach fizycznych.