Zespół mielodysplastyczny (zespół MDS)

Jest chorobą, w której występuje nieprawidłowa proliferacja klonalna w szpiku. Charakteryzuje się nieefektywną hemopoezą, wyraźnymi zmianami dysplastycznymi w komórkach szpiku i krwi oraz tendencją do przejścia w ostrą białaczkę. Według FAB MDS dzieli się na 5 podgrup morfologiczno-klinicznych. W diagnozowaniu MDS podkreśla się obecnie głównie badanie cytogenetyczne i fluorescencyjne oraz molekularne i immunofenotypowe. Etiopatogeneza nie jest dotychczas wyjaśniona. Wyróżnia się zespół mielodysplatyczny pierwotny – występujący bez uchwytnej przyczyny i wtórny – występujący najczęściej w następstwie długotrwałej chemioterapii, radioterapii, działania czynnika infekcyjnego. Obraz kliniczny MDS nie jest ani jednorodny, ani swoisty. Główne objawy to: ogólne osłabienie, łatwe męczenie się, bóle głowy, przyspieszenie pracy serca. W obrazie kliniczno-hematologicznym dominują: zmiany dysplastyczne komórek, objawy skazy krwotocznej, często zwiększona skłonność do nawracających zakażeń i inne. Rozpoznanie choroby opiera się niemal wyłącznie na kryteriach morfologicznych, a więc na badaniu krwi. Jak dotąd nie ma jeszcze satysfakcjonującego model leczenia, dlatego schemat leczenia każdorazowo jest dobierany indywidualnie w zależności od postaci MDS i stopnia zagrożenia.