Otępienie starcze

Rodzaj otępienia rozwijający się wskutek procesów zanikowych, które narastają z upływem czasu u każdego człowieka, we wszystkich narządach ciała, także w mózgu. U osób dotkniętych otępieniem obserwuje się stopniowo postępujące pogarszanie się zdolności zapamiętywania (początkowo z przejściowym zapominaniem świeżych nabytków pamięciowych) i ograniczenie świadomości warunków, w jakich się znajdują. Poza tym widoczne są również zmiany nastroju, które mogą się wahać między wesołkowatością a depresją i nagłymi wybuchami gniewu, co określa się czasem jako prezbiofrenię, czyli zespół starczych zmian psychiki. Postępujące zaburzenia czynności umysłowych nie osiągają jednak takiego stopnia zmian, jak w chorobie Alzheimera. U chorych mogą także wystąpić natręctwa, np.: nieufność i podejrzliwość, zbieractwo, skłonność do hipochondrii, życie czasem przeszłym i minionymi wydarzeniami. Otępienie starcze rozwija się zazwyczaj począwszy od 60 roku życia, jednakże uchwytne klinicznie objawy występują wiele lat później. Rzadko występuje forma tzw. otępienia przedstartowego, w którym objawy otępienia są nieproporcjonalnie nasilone do wieku. Zaczyna się pomiędzy 50 a 60 rokiem życia. Objawy: narastające zaburzenia pamięci, dezorientacja, otępienie, objawy ogniskowego uszkodzenia mózgu.