Osteomalacja

Choroba wywołana niedoborem witaminy D i zaburzeniami w gospodarce wapniowej. Pewną rolę w patogenezie odgrywają zaburzenia wydzielnicze niektórych gruczołów dokrewnych. Osteomalacja polega na utracie przez kość odporności na naciski i napięcia, w wyniku czego dochodzi do deformacji kośćca. Beleczki kostne mają prawidłowe rozmiary(to różni osteomalację od osteoporozy), są jednak niedostatecznie uwapnione. Największym deformacjom ulegają kości udowe, miednica i kręgosłup. Do głównych objawów zaliczamy: osłabienie siły mięśniowej, kaczkowaty chód, skłonność do złamań, bóle kości (kręgosłupa, miednicy), objawy tężyczki. W normalnych warunkach choroba ta jest rzadko spotykana. Występuje z reguły u ludzi, zamieszkujących obszary dotknięte klęską głodu, niekiedy u kobiet w ciąży. Diagnostyka opiera się o badanie radiologiczne układu kostnego (wykazuje cechy osteopenii i charakterystyczne linijne przerwy ciągłości kości – tzw. złamania rzekome) oraz badania biochemiczne, które wykazują nieprawidłowości. Leczenie polega na podawaniu odpowiednich witamin i składników mineralnych, a także leków hormonalnych. Chory powinien także przebywać z odsłoniętą skórą na słońcu przez kilkanaście minut (kilka razy w tygodniu), jak również nie zapominać o codziennej aktywności fizycznej, np. spacery, jazda na rowerze itp.