Mononukleoza zakaźna

Jest ostrą chorobą wirusową, występującą najczęściej u dzieci i osób młodych. Choroba występuje dopiero po okresie 30. do 50. dni od zakażenia. Towarzyszy temu zespół niecharakterystycznych objawów, do których należą: osłabienie i wyczerpanie, bóle mięśniowo-stawowe, bóle głowy, brak apetytu i gorączka. Z biegiem czasu pojawiają się właściwe objawy: infekcja gardła, wysoka gorączka (może utrzymywać się nawet 3 tygodnie) oraz powiększenie węzłów chłonnych i narządów wewnętrznych. Powrót do zdrowia może trwać nawet kilka miesięcy. Zależy to od wystąpienia przewlekłego zespołu zmęczeniowego. Rozwija się on w okresie zdrowienia u chorych, u których mononukleoza zakaźna miała łagodny przebieg. Dokładna przyczyna występowania nie jest znana, ale chorobie towarzyszy ciągłe uczucie wyczerpania, złe samopoczucie i łatwa męczliwość. Powikłania mogą prowadzić do zwężenia dróg oddechowych, zapalenia płuc, zapalenia mięśnia sercowego, a nawet pęknięcia śledziony. Przyczyną występowania jest zakażenie białych krwinek wirusem EBV. Najczęściej dochodzi do tego przez bezpośredni kontakt lub zakażone przedmioty. Materiałem zakaźnym jest ślina człowieka. Na mononukleozę chorują najczęściej dzieci w wieku przedszkolnym i dojrzewająca młodzież, dlatego chorobę nazywa się często „chorobą pocałunków” albo „chorobą studentów”.