Zapalenie o charakterze ropnym, toczące się wokół mieszka włosowego lub w gruczole potowym, przebiegające z wytworzeniem czopa martwiczego. Czyraki pojawiają się w miejscach owłosionych narażonych na tarcie oraz tam, gdzie skóra wytwarza pot. Najczęściej występują na twarzy, piersiach, karku, pod pachami, w pachwinie i na pośladkach. Główne objawy: naciek zapalny wokół mieszka włosowego, niewielki guzek koloru sinoczerwonego, pulsujący ból, zaczerwienie i napięcie skóry, jak również pęcherzyk przebity włosem na szczycie guzka, zawierający treść ropną, pod którym zaczyna się tworzyć martwica tkanek. W przebiegu czyraczności, oprócz licznych czyraków o zróżnicowanym umiejscowieniu, wystąpić może również powiększenie węzłów chłonnych i gorączka. Poza tym może dojść do powikłań, takich jak ropowica czy czyrak gromadny (powstaje w następstwie łączenia się kilku czyraków). Przyczyną choroby jest zakażenie bakteryjne skóry wywołane przez gronkowce. Czyraczność oraz jej powikłania występują najczęściej u osób chorych na cukrzycę, z chorobami nerek, niedożywionych, z zaburzeniami immunologicznymi, noszących brudne ubrania. Chorobę rozpoznaje się na podstawie analizy stwierdzonych objawów klinicznych i wnikliwego badania lekarskiego. Chory może stosować ciepłe okłady w celu złagodzenia bólu i przemywać czyraki wodą z mydłem. Nie wolno natomiast ich wyciskać, gdyż prowadzi to do powstania blizn oraz zarażenia innych osób.
Czyraki skóry
