Białaczka limfatyczna przewlekła (CLL)

Występuje u ludzi w starszym wieku, częściej u mężczyzn niż kobiet. Wykazuje stosunkowo łagodny przebieg, trwa dłużej niż białaczka szpikowa przewlekła, pozwala przeżyć kilkanaście lat. Rozrost nowotworowy dotyczy komórek układu białokrwinkowego limfocytów i limfoblastów. W pierwszym okresie choroby powiększają się węzły chłonne szyjne, pachowe, pachwinowe i inne. Są one różnej wielkości, niezrośnięte ze sobą, twarde, niebolesne. Skóra nad węzłami jest luźna i przesuwalna. We krwi obwodowej odnotowuje się znaczne zwiększenie leukocytozy, zaś w rozmazie białkokrwinkowym stwierdza się 90-95% limfocytów. Obraz krwi obwodowej jest bardzo charakterystyczny dla tej choroby. W późniejszym okresie białaczka limfatyczna rozprzestrzenia się z węzłów chłonnych na inne narządy: śledzionę, szpik kostny, wątrobę i na tkankę łączną. W końcowym okresie nacieki białaczkowe występują w niemal wszystkich narządach, zmniejsza się wytwarzanie przeciwciał i maleje odporność ustroju. W końcowym okresie choroby na plan pierwszy wysuwa się wyniszczenie, niedokrwistość, objawy skazy krwotocznej i powikłania infekcyjne. Rozpoznanie przewlekłej białaczki limfatycznej jest stosunkowo łatwe i opiera się na stwierdzeniu powiększenia węzłów chłonnych oraz charakterystycznego obrazu krwi obwodowej. Wobec powolnego rozwoju choroby leczenie prowadzi się dopiero w drugim okresie.